Klappende rechter enkel

Een vrouw van in de dertig komt al ruim een jaar geregeld bij mij voor een ‘onderhoudsbeurt’. Ze is goed in staat te voelen wat er zich in haar lijf afspeelt, waardoor we altijd snel tot de kern kunnen doordringen. Toen ze bij mij kwam, voelde ze zich ‘prima’. Alleen haar rechterenkel klapte een beetje de laatste tijd.

Ze ging op haar rug op de massagetafel liggen. Eerst masseerde ik haar linkervoet en –enkel om haar te laten ‘wennen’ aan de aanraking en niet meteen naar de plek van de werkelijke pijn te gaan. Bij het uitrekken van haar tenen merkte ze pijn en angst op. Ik moedigde haar aan om bij die gewaarwording te blijven. Het bleef niet bij haar teen, ook haar keel sloeg dicht en in haar hoofd voelde ze aan de rechterzijde een pijntje. Ik ging door met het masseren van haar voet, haar aansporend om bij de gewaarwordingen te blijven. ‘Het lijkt alsof mijn enkel kapot gaat en mijn hele voet eraf valt’, zei ze. En omdat ze tegelijkertijd ook in contact bleef met haar gewaarwordingen in het hier en nu, kon haar systeem ervaren dat haar enkel niet echt kapot ging en haar voet aan haar lijf bleef zitten. Met dit ervaren werden de angst en de pijn minder. Haar rechtervoet behandelde ik op eenzelfde manier. Hierna vroeg ik haar of er een voor haar meest ongemakkelijk punt was. Ze gaf aan dat de plekken tussen haar middelste rechter tenen erge pijn deden wanneer ik erop drukte. Terwijl ik de druk op die plekken opvoerde, bleef ik haar stimuleren: ‘Blijf bij de fysieke gewaarwording.’ En dat deed ze, ook al vloog ze bijna tegen het plafond van de pijn en de enorme angst die omhoog kwam en schoten de tranen in haar ogen.

Toen we de massagesessie nabespraken, liet ze weten zich heel goed en krachtig te voelen. De angst en pijn die naar boven gekomen waren, voeren diep terug, maar juist door niet te veel bij het verleden stil te staan en puur de fysieke gewaarwording en de grote angst te ervaren, kon ze bij eenzelfde druk minder pijn ervaren. Dat gaf haar een triomfantelijk gevoel: ze was dapper geweest, het was haar gelukt om niet te vluchten voor haar gevoelens en ze was nog heel. De pijn in haar rechter enkel fungeerde voor haar als een blokkade die ze zichzelf had opgelegd om de pijn tussen haar tenen maar niet te hoeven voelen. Nu stond ze zichzelf toe dat gevoel helemaal toe te staan, zonder verwachtingen dat het daarna mogelijk ‘beter’ zou zijn. Dat leverde haar uiteindelijk niet alleen minder pijn in haar enkel, keel en hoofd op, maar ook het krachtige en sterke gevoel dat niets haar meer kan overkomen.